Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΑΛΛ’ ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ


Η ένωσις των «εκκλησιών» έγινε το 1965!

Όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία που έρχονται στο φως, δεν θα πρέπει να περιμένουμε μία επίσημη διακήρυξη της ενώσεως των «εκκλησιών», διότι ένωσις έχει γίνει προ πολλού και τούτο φαίνεται αρκούντως πλέον. Εκείνο που διενεργείται τώρα τεχνηέντως είναι μία σταδιακή αποκάλυψις των εν κρυπτώ συμφωνηθέντων, ώστε το υγιές σώμα να συνηθίζει, να μην αντιδράσει και επαναστατήσει, αλλά να δεχτεί το δηλητήριο κλιμακωτά, κατά δόσεις, μέχρι πλήρους αποδοχής και «καταπόσεως». Η επικοινωνιακή επιστήμη με όργανα τα Μ.Μ.Ε. είναι επιστρατευμένη και προσφέρει στο σημείο αυτό άριστα τις υπηρεσίες της.

Πράγματι η στρατηγική αυτή επιτυγχάνει και αποδίδει, μάλιστα στον εκτός της Εκκλησίας κόσμο (τους ετερόδοξους, τους ετεροθρήσκους και τους ειδωλολάτρες). Και οι κατ΄όνομα όμως ορθόδοξοι χριστιανοί (αυτοί που δεν εκκλησιάζονται τακτικά και δεν μετέχουν στην θεία λατρεία, που δεν τιμούν Κυριακές και εορτές και αργίες, που δεν τρέφονται με τα θεία μυστήρια, που δεν τηρούν εντολές και νηστείες, που δεν μελετούν Γραφές, που δεν διαβάζουν βίους Αγίων, που δεν ξέρουν στοιχειώδη εκκλησιαστική ιστορία, που δεν έχουν μάθει για συνόδους και δόγματα και ιερούς κανόνες, αλλά «συσχηματίζονται τω αιώνι τούτω» (Ρωμ 12,2)), και αυτοί δυστυχώς επηρεάζονται, αποκοιμίζονται, γίνονται «ποταμοφόρητοι» (Απ. 12,15). Βλέπουν διαρκώς τηλεόραση κι ακούνε κάθε ώρα δελτία ειδήσεων, κι από κει διαμορφώνουν γνώμη, συνείδηση, στάση.

Όσοι όμως μετέχουν εν συνειδήσει και επιγνώσει στη ζωή της Εκκλησίας, αυτοί μένουν «αψέκαστοι» απ’ το φαρμάκι, απότιστοι απ’ το «τρελό νερό». Αυτοί διατηρούν τα αισθητήρια της πίστεως υγιή, διασώζουν τα κριτήρια της αληθείας ακέραια. Σ’ αυτούς λειτουργεί το «χρίσμα από του αγίου», που θέλει η Καινή Διαθήκη (Α’ Ιω. 2,20). Αυτοί διακρίνουν, βλέπουν «τα σημεία των καιρών» (Ματθ. 16,3), αντιλαμβάνονται από μακριά τους ψευδοπροφήτες και της πλάνες τους. Αυτοί είναι «το μικρόν ποίμνιον». Αγρυπνούν με «τας οσφύς περιεζωσμένας» και τους «λύχνους καιομένους», προσδοκώντες τον ερχόμενον Κύριον, «πότε αναλύσει εκ των γάμων» (Λουκ. 12,32,35-36).

Μπορεί βέβαια για τους ισχυρούς της ημέρας να υπάρχουν σχέδια, συμφωνίες, υπογραφές, τετελεσμένα. Το σώμα όμως της Εκκλησίας, του ευλαβούς κλήρου και του πιστού λαού, αυτά δεν τα γνωρίζει· τα αγνοεί, κι όταν τα πληροφορείται δεν συμφωνεί, και συνεπώς δεν δεσμεύεται· όπως έγινε και τότε, με τις αποφάσεις της Φεράρρας- Φλωρεντίας.

Εν τω μεταξύ όμως οι πιστοί ταλαιπωρούνται, οι μοναχοί στενάζουν και οι ορθοτομούντες ποιμένες πάσχουν. Δοκιμάζονται βλέποντας την ασέβεια να αποθρασύνεται, την καινοτομία να κορυφώνεται, και την πλάνη να εξαπατά, να αιχμαλωτίζει, να σύρει στην απώλεια. Νιώθουν έντονα τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του θεολόγου «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει» (P.G. 37,153). Φθάνουν σε όρια αντοχής. Λοιπόν, μας ξέχασε ο Θεός;
***