ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Αθήναι, Φεβρουάριος 2006

Μάλιστα σήμερον δύο κόσμοι αντιπαρατάσσονται. Εις ο κόσμος του Σωτήρος Κυρίου Ιησού Χριστού του Θεού, δηλαδή του θείου Φωτός (1), ήτοι της Ορθοδοξίας. Και έτερος ο κόσμος του ηττημένου υπό του Χριστού διαβόλου, τουτέστι του σκότους και συγκεκριμένως της θρησκευτικοπολιτικής παναιρέσεως του Οικουμενισμού (2).

Ως γνωστόν, η θεία Ορθοδοξία έχει και τας Ιεράς Συνόδους. Οικουμενικάς και Τοπικάς, ο δε Οικουμενισμός, αντί συνόδων έχει διασκέψεις (2)! Η Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδοξίας είναι «όργανον του Αγίου Πνεύματος» (3) και το «στόμα του αλαθήρου της Εκκλησίας» (3), και ως «θείος θεσμός» (3) η «ανώτατη εκκλησιαστική αρχή» (3) και το «υπέρτατον νομοθετικόν όργανον της Εκκλησίας» (3). Τοπικαί δε Σύνοδοι της Ορθοδοξίας είναι αι συμφωνούσαι κατά πάντα προς τας επτά Αγίας Οικουμενικάς Συνόδους αυτής. Αντιθέτως, αι αιρέσεις, ως π.χ. ο Παπισμός, δεν έχουσιν αληθινάς Οικουμενικάς κα Τοπικάς Αγίας Συνόδους, αλλά ψευδοσυνόδους και διασκέψεις «του Σατανά» (4), ήτοι «του Διαβόλου» (4).  Διότι «Μία η Εκκλησία (του Χριστού) εν ουρανοίς, η αυτή και επί της γης. Εν ταύτη το Πνεύμα το Άγιον  επαναπαύεται. Αι έξω ταύτης ούσαι αιρέσεις, ας έχουσιν οι άνθρωποι, ουκ εισιν διδασκαλίαι του Σωτήρος ημών, ουδέ των Αποστόλων, αλλά του Σατανά και του πατρός αυτών (ήτοι) του Διαβόλου, συνεπώς και αι λεγόμεναι σύνοδοι, διασκέψεις αυτών κ.α. Μάλιστα δε η αίρεσις και παναίρεσις του Οικουμενισμού του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» (2). Τουτέστιν, ενώ αι Σύνοδοι της Ορθοδοξίας είναι όργανα του ενός Τριαδικού Θεού Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος, αι διασκέψεις της οικουμενιστικής παναιρέσεως είναι του Διαβόλου (5) και του Σατανά λεγομένου.

Προσφάτως έγινεν εις Βραζιλίαν τοιαύτη διάσκεψις υπό το όνομα της Γενικής Συνελεύσεως (5) του οικουμενιστικού «Συμβουλίου Εκκλησιών» (6). Και κληθέντες προσήλθον εις αυτό και αρχιερείς Ορθοδόξων Εκκλησιών. Μετά ιδιαιτέρας δε προτιμήσεως ο Αλβανίας Αρχιεπίσκοπος κ. Αναστάσιος και μάλιστα ως «ο βασικός εισηγητής του θέματος της Γενικής Συνέλευσης» (6). Πώς κρίνεται, λοιπόν ορθοδόξως η συμμετοχή αύτη; Όχι, βεβαίως, ως ορθόδοξος χριστιανική, αλλά ως οικουμενιστικώς παναιρετική.

Διότι εις Ορθόδοξον Χριστιανική Σύνοδον, ήτοι της Ορθοδοξίας, δεν είναι δυνατόν «συναριθμηθήναι τους περί πίστιν ασεβούντας» (7), ως είναι οι αιρετικοί. Ενώ εις την εν λόγω οικουμενιστικήν, ήτοι παναιρετικήν , συνέλυσιν, πάντες σχεδόν οι «των τεσσάρων χιλιάδων συνέδρων» (6) ήσαν αιρετικοί ή φιλαιρετικοί! Επίσης εις Σύνοδον της Ορθοδοξίας δεν δύνανται να μετασχώσιν οι «υπό κατηγορίαν» (8) επί κακοδοξία (7) «παρά αξιοπίστων ανθρώπων» (8). Αλλά εις την εν λόγω παναιρετικήν συνέλευσιν οι σύνεδροι ήσαν ως αιρετικοί αναθεματιζόμενοι, κατά το «όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα» (9) των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της αληθευούσης Ορθοδοξίας! Εις παναιρετικήν, λοιπόν, ψευδοσύνοδον μετέβησαν οι εξ Ορθοδόξων μετασχόντες της οικουμενιστικής διασκέψεως.

Προσέτι, εν ορθοδόξω συνόδω «ουδέ πρέπει προκρίνεσθαι (να προκρίνηται) πράγματος εξέτασιν της περί πίστεως εξετάσεως. Χρη γαρ πρώτον πάσαν περί της πίστεως διαφωνίαν εκκόπτεσθαι και τότε την περί των πραγμάτων έρευναν ποιείσθαι (7). Και ει την εν λόγω παναιρετικήν συνέλευσιν ουδέν ζήτημα διαφωνίας πίστεως συνεζητήθη, καίτοι τοιαύτα υπήρχον τουλάχιστον, όσαι και αι μετέχουσαι ταύτης αιρετικαί αντιπροσωπείαι, και τούτων πλέον! Και τούτο, επειδή βασική αντίχριστος αρχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού είναι η συστηματική αποφυγή των συζητήσεων επί δογματικής φύσεως ζητημάτων (2)! Διατί τότε οι εξ Ορθοδόξων επίσκοποι μετέσχον του συνεδρίου τούτου της παναιρετικής απιστίας; Μήπως δια λόγους ιεραποστολής, ομολογούντες Ορθοδοξίαν; Αντιθέτως!

Διότι ο Αρχιεπίσκοπος κ. Αναστάσιος, ως «ο βασικός εισηγητής του θέματος της Γενικής» (6) όχι Ορθοδοξίαν, αλλά Οικουμενισμόν! Διο επρότεινε τα εξής επί μέρους οικουμενιστικά πράγματα, ήτοι κοσμικώς νοούμενα πρακτικά θέματα: Την «εξάλειψη της φτώχειας» (6), την «στήριξη των αδυνάμων» (6), την «επικράτηση της ειρήνης» (6), την «αντιμετώπιση της ολοένα αυξανομένης βίας σε παγκόσμιο επίπεδο και, τέλος, της προστασίας του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων» (6). Ταύτα τα οικουμενιστικά θέματα και μόνα επροτάθησαν, και η πρωτίστη και αληθώς δια πάντα σωτήριος Ορθοδοξία απεσιωπήθη οικουμενιστικώς.

συνελεύσεως (5), ωμολόγησεν,

Τουτέστιν, απεσιωπήθησαν η ορθόδοξος μετάνοια και η ορθόδοξος πίστις και το ορθοδόξως νοούμενον Ευαγγέλιον και το Άγιον Βάπτισμα της εν Χριστώ σωτηρίας. Και απεσιωπήθησαν ταύτα, παρά τον λόγον και την πράξιν του Σωτήρος και προτύπου των Χριστιανών και μάλιστα των επισκόπων Κυρίου Ιησού Χριστού του Θεού, λέγοντος: «Μετανοείτε και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω» της Ορθοδοξίας, καθ ότι ο ούτω «πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (10), ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (10). Δεν αποδεικνύονται, λοιπόν, οι εν λόγω μετάσχοντες Αρχιεπίσκοπος και επίσκοποι κατάκριτοι; Διότι η αποσιώπησις της ορθοδόξου πίστεως «τρίτον αθεΐας είδος» (11), λέγεται υπό των Αγίων.

Αθήναι, Φεβρουάριος 2006

«ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Α. Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗΣ

_________________________________

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1.«Κατά Ιωάννην Άγιον Ευαγγέλιον, η΄, 12 – 2. «Η αίρεσις του Οικουμενισμού» Α.Δ. Δελήμπαση, Αθήναι 1972, σ. 98 εξ. – 3. «Ορθοδοξία και Παπισμός», Σ. Σ. Μπιλάλη, Αθήναι 1988, τ.’ Α.’ σ. 67-77, 716. – 4. Διατυπώσεις Α’ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 2, 889. – 5. «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού» του Θεού, κ.΄2. – 6. «Εφημερίς Καθημερινή», 16.2.2006 – 7. Πατριάρχου Αλεξανδρείας Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260. – 8. ΣΤ’ Κανόνος Οικουμενικής Συνόδου. ΟΔ΄Αποστολικού Κανόνος, - 9. Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 13, 397-400. -  10. «Κατά Μάρκον Άγιον Ευαγγέλιον», αά, 15, ιστ΄16. – 11. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράματα, τ.2, σ. 483.